Herinneringen aan de Koude Oorlog

Geschreven door:

Bert Kasper

Ik ben in 1941 geboren in Delfzijl en kan me nog vaag het vele schieten herinneren, evenals de bommenwerpers op weg naar Duitsland met het bijbehorende luchtalarm. Vaag besefte ik dat dat bij oorlog hoorde. Naarmate ik ouder werd pikte ik wel eens verhalen op over ‘het rode gevaar’ en het communisme. Er werd thuis en in de kerk gebeden om de macht van het communisme – wat dat dan ook wezen moge – tegen te gaan. Dat communisme ofwel het rode gevaar moest wel iets angstaanjagends zijn.

Toen ik een jaar of 10 was luisterde ik met gespitste oren naar een meneer op de radio die over de verschrikkingen van de waterstof- en de H-bom vertelde. Ik vond dat zowel griezelig als interessant. In De Spiegel, het tijdschrift dat we thuis lazen, stonden foto’s van een paddenstoelwolk na een atoombomexplosie. En de communisten hadden ook zulke bommen, vertelde de man in zijn radiopraatje.

Tijdens mijn tienertijd werd ik me meer bewust van de Koude Oorlog. Dit bewustzijn werd versterkt toen – ik was 15 – het leger van de Sovjetunie Hongarije binnenviel. In de krant en in De Spiegel las ik erover en zag de foto’s van soldaten, tanks en kanonnen in Hongarije. En ik las ook de verhalen over vluchtelingen uit dit land. Ik tekende Janos Kadar, de door de Sovjets aangestelde president van het onder de voet gelopen Hongarije, in mijn schoolagenda met een doodskop eronder. En mijn orgelleraar leerde me het Hongaarse volkslied, dat ik nog altijd kan spelen. Maar ik vergat Hongarije toen de Spoednik werd gelanceerd, wat ik toch maar even een prestatie van die Russen vond. Ik zat zolang op de korte golf van onze radio naar het signaal van die Spoednik te zoeken dat mijn vader stapelgek werd van dat gepiep en geblub en me bars beval die radio onmiddellijk uit te zetten.

In diezelfde tijd verslechterde mijn gezichtsvermogen, dat toch al niet 100% was, dusdanig dat ik naar het Chr. Instituut voor Blinden en Slechtzienden Bartimeüs in Zeist moest om het brailleschrift te leren en een kantooropleiding te volgen. Natuurlijk werd ook op het instituut gesproken over de verhoudingen tussen Oost en West. Ik las De Brug bij Andau over de Hongaarse opstand. Maar de materie hield me niet echt bezig.

In 1961 ging ik werken en wonen in Amersfoort. Algauw kwam de Koude Oorlog weer in beeld, met name door de Cubacrisis. Het nieuws stond er bol van. Ik kreeg het echt benauwd toen ik, ik weet niet meer van welke instantie, in brailleschrift een uitgebreide handleiding kreeg wat te doen als de bom zou vallen en fallout zou neerdalen. Ik dacht: laat ze de eerste bom maar op Amersfoort gooien, dan is alles in een klap voorbij. Maar de bom viel niet, zodat de angst voor het Oostblok wegebde.

Een keer heb ik een BB-kelder bezocht en kreeg uitvoerige uitleg over alles erop en eraan en dat vond ik best interessant. Later kreeg ik interesse voor dat Oostblok. Ik dacht: we krijgen een vijandsbeeld over het Oosten voorgespiegeld, maar hetzelfde doen ze in het Oosten natuurlijk ook over het Westen. Ik luisterde geregeld naar de DDR-radiozender ADN en, als die fatsoenlijk doorkwam op de krakende middengolf, naar het Nederlandse radiokwartiertje vanuit Moskou. Zou het Westen nu zoveel beter zijn, vroeg ik me af. De Amerikanen roosterden immers hele dorpen met hun napalm en ontbladerden uitgestrekte bossen.

Echt bang voor het Oosten ben ik eigenlijk nooit geweest, ook al las en hoorde ik over het onrecht en het niet respecteren van de mensenrechten dat de bevolking soms werd aangedaan. Er was immers altijd wel ergens een oorlog met de nodige ellende aan de gang. Met het neerslaan van de ‘Praagse Lente’ kwam het Oosten weer uitgebreid in het nieuws. Maar dat was naar mijn idee toch minder dramatisch dan de Hongaarse opstand van 1956.

In de loop van de jaren heb ik de nodige boeken gelezen en de laatste tijd ook podcasts beluisterd over Rusland en de Sovjetunie om meer over de achtergronden en beweegredenen van hun handelen te weten te komen.
Het is ten zeerste te betreuren dat het na de Koude Oorlog zó is misgegaan en de Koude Oorlog de kop weer heeft opgestoken! Hopelijk komt er een tijd dat Oost en West beter met elkaar overweg kunnen.

Bert Kasper

Verhalen

Mijn jongenskamer ……

Een foto van mijn jongenskamertje. Het is door de tijd een wazig beeld geworden. Ik weet nog dat ik het maakte met mijn eerste fototoestel, een Agfa Clack, gekregen voor mijn vijftiende verjaardag in 1961. Ja ik ben van 1946. Dat fotootje illustreert de...

De Stingerbol

Ik ben als instructeur en opleidingsontwikkelaar van 1992 tot en met 1995 werkzaam geweest als in de Stingertrainer te Ede. In de stinger trainer werden schutters opgeleid van de Landmacht, Luchtmacht en Mariniers. De bol is van binnen voorzien van projectie...

Plotter bij de Korps Luchtwachtdienst

Tussen 1962 en 1964 ben ik, P.J.M (Nel) Winkelman opgegroeid in het oude noorden van Rotterdam, plotter geweest als reserve bij het luchtwachtcentrum in een grote bunker in Rotterdam. De korps Luchtwachtdienst (KLD) werd op 1 maart 1950 opgericht als onderdeel van...

Voor en achter het ijzeren gordijn

Geboren werd ik in 1958 in Oost-Duitsland, in Bautzen, als zoon van de Nederlander Hendrikus Pierre Sonneville, die in 1951 in de Korea Oorloog was en dan eind 1951 naar de SBZ (sovjet bezetting zone) in Oost-Duitsland deserteerde. Hier werkte hij voor de KGB en de...

Vervangende dienstplicht bij de BB

Als derde zoon van een gezin van vijf kinderen ben ik geboren in 1949. In die tijd moest iedere jongen in principe nog in militaire dienst. Maar omdat ik de derde zoon was, hoefde ik niet in actieve dienst, maar werd ik daarvan vrijgesteld. In plaats daarvan werd...

Een bijzondere ervaring met een glimlach

Ik behoor tot de lichting 72-2. Na een opleiding werd ik gelegerd op de Gen. Spoorkazerne in Ermelo. Ik was toen inmiddels dienstplichtig sergeant en ingedeeld bij de Intendance. Ook wij werden aangewezen om een week naar Havelte te gaan met als opdracht: het...

Les materieel herkenning

Tijdens mijn diensttijd (1990-1991) gaf ik lessen materieelherkenning aan het kader. Als modelbouwer had ik daar wel wat verstand van, en de sergeant-majoor vroeg me de lessen over te nemen toen hij weg was. Ik gaf twee lessen, en er zouden nog meer volgen. Maar...

BB ervaring van deelnemer

Toen ik (1954) klein was ging mijn vader 's avonds naar de BB. Dat was verplicht. Zijn spullen lagen voor het pakken op zolder. Ik vond dat natuurlijk heel interessant. Onlangs heb ik mijn vader (95 jaar) ernaar gevraagd. Hierbij twee verhalen. VERHAAL 1. We hadden...

Lieber Sylke

De Koude Oorlog, ik heb er eigenlijk maar een paar jaren bewust van meegemaakt. De makkelijke jaren zogezegd. Die van toenemende ONTspanning met als hoogtepunt de vereniging van West met Oost of Oost met West... Geboren in 1969 en dus midden in de Koude Oorlog was...

Stingerbol

Ik ben 3 jaar instructeur in de Stingerbol geweest en heb de opleiding verzorgd voor Stinger personeel van Landmacht; Luchtmacht en Korps mariniers. Zelf heb ik in 1994 een Life firing met een stinger op een schietbaan, op Kreta uitgevoerd.

Deel je eigen verhaal

Schakel JavaScript in je browser in om dit formulier in te vullen.

Auteur gegevens

Vul hieronder je contactgegevens in, zodat de afzender van dit verhaal juist is.
Wordt niet gepubliceerd
10 cijfers
Mijn auteursnaam mag

Schrijf je verhaal

Inhoud
Klik of sleep een bestand naar dit veld om te uploaden.
Dit mag een jpg, jpeg, png of gif bestand zijn van max. 1Mb.
Locatie bij dit verhaal
Selectievakjes