Geboren in augustus 1960, dus opgegroeid in de jaren 60 en 70, kregen wij te horen van de atoombom. En nog erger, de waterstofbom en de Russen. Niet dat ik er bang voor was, want met Den Helder dichtbij wist je dat als er zo’n grote bom zou vallen ook wij de klos zouden zijn. Na mijn schooltijd opgeroepen voor militaire dienst 79-1. Opgeroepen te Bergen op Zoom op de rijschool voor de 3 tonners een 328. Na deze opleiding naar Havelte, de Johannes Post kazerne, hier werd op 01 maart 1979 de 129 afd. VA opgericht, ik kwam bij de stafbatterij en deed daar allerlei diensten van de administratie, de wapenkamer tot het Benzine Olie en Smeermiddelen hok alsmede fourier. Waar ik al snel achter kwam was dat wij toch wel bij een speciale afdeling werkten die net was opgericht namelijk op 01 maart 1979. Zelf kwam ik begin maart 1979 bij deze afdeling. De Lance raketten van de A en de B batterij konden namelijk ook met een nucleaire kop worden uitgerust. Deze lagen opgeslagen in Darp vlakbij Havelte. De A en B batterij gingen naar Kreta om te oefenen omdat deze raketten circa 100 km ver konden schieten. In ons gebouw zat ook KL 8 die ter ondersteuning van de Amerikanen waren in Darp. de Amerikanen vormden daar de binnenste ring.
Altijd als wij op oefening gingen hadden wij de van Heutsz als bewaking om ons heen. In Brabant alsook naar Duitsland.. In Duitsland op oefening gedurende 3 weken naar de Luneberger Heide tegen de Oost Duitse Grens bij bergen Hohne. Zelf draaide ik de bardienst dus hoefde ook niet mee op oefening, maar we moesten wel het lege kamp bewaken. Dat ging mij niet goed af, Op een dag stond mijn geweer tegen een boom en een generaal kwam langs tezamen met een Russische hoge officier. Dat waren natuurlijk minpunten de de Russische Generaal zal wel wat gedacht hebben. In januari 1980 kregen wij toch nog de Site wacht toegewezen wat inhield dat je bij Darp, de atoombunker, de wacht moest houden in een continue dienst. Zelf werd ik MAG schutter en mocht ik met een machinegeweer lopen en een maat met twee kisten munitie erachteraan. Afgezwaaid eind februari 1980. Toen direct aan het werk en kwam op een touringcar te rijden. Eerst dichtbij maar al gauw verder weg. Zo kreeg ik in mei 1982 mijn eerste rit naar het buitenland. Het was een school uit Schagen en die gingen naar Berlijn. Bij Checkpoint Alfa bij Helmstedt werden alle paspoorten in beslag genomen en bekeken in een kantoor. Ondertussen werd de bus van alle kanten bekeken met honden en spiegels en moesten alle luiken open. Na ongeveer 1½ uur kwamen de paspoorten retour en werden ze 1 voor 1 afgeroepen. Niet lachen was het devies want dan duurde het nog langer. Door het stille Oost Duitsland mocht je niet afwijken van de hoofdweg en uiteindelijk bij Checkpoint Bravo West Berlijn in. Wederom controle maar zeker niet zo zwaar als bij Helmstedt. Tijden de 5 daagse reis moesten we ook naar Oost Berlijn via checkpoint Charlie. Hier wederom de formaliteiten alvorens we door mochten. Wat me daar opviel was de enorme armoede, de gebouwen die de kogelgaten nog hadden end e enorme stilte omdat er vrijwel geen auto’s reden. We gingen naar de Fernsehturm, het gebouw van Oost Berlijn, wat natuurlijk ook een spionage toren was, maar dat wist ik toen nog niet. Uiteindelijk van West Berlijn via Oost Duitsland weer naar West Duitsland en ik moet zeggen ik was blij dat ik weer in het westen was. Het was wel zeer drukkend achter de grens. Later heb ik nog veel aan grenzen van het Oostblok gestaan van Travemunde tot aan de Dreisesselberg in het Beierse Woud waar de Tsjechische grens was en waar circa 15 kilometer van de grens af al bordjes stonden verboden voor Amerikanen. Uiteindelijk in 1989 met verbazing staan kijken hoe de grens viel, dat had ik nooit verwacht in zo’n korte tijd.
Dit zijn mijn herinneringen aan de Koude Oorlog.
