Het was het einde van de Koude Oorlog toen ik opgroeide. Maar de impact ervan was nog volop aanwezig. Ik werd geboren in 1970. Het besef van was dus marginaal. Mijn ouders hadden beiden nog levendige herinneringen aan de Tweede Wereldoorlog. Vooral aan overvliegende vliegtuigen. Die angst van mijn moeder kreeg ik goed mee. Steeds meer hoorde en besefte ik dat er een kille oorlog gaande was met Rusland. De Russen Komen, zag ik op plekken staan. Ik was niet direct bang voor de Russen. Maar wel voor een kernoorlog. Het was toch niet voor niets dat er onder het PTT gebouw in Utrecht een schuilkelder werd gebouwd. Zouden wij daar ook heen mogen, als het zo ver was? Zouden we het op tijd halen? En voor hoe lang zou hier dan eten zijn? En wat daarna. Mijn fantasie sloeg vaak op hol met nare beelden en rennende vluchtende mensen zonder te weten wat er daarna zou zijn en komen. Kon je leven na een kernbom? Ik wist het niet. Later kwamen er demonstraties tegen waarin mensen een kring sloten en elkaar vasthielden. Maar daar deden wij niet aan mee. Mijn gezin was gehoorzaam aan de overheid. Die wist wat nodig was en daar ging je niet tegenin. Maar ‘s avonds, als ik in bed lag…. dan werd ik bang van elk vliegtuig dat ik hoorde. Elke keer weer wist ik zeker dat dit geen vliegtuig was maar een kernbom die op ons af gezonden was. Hoe lang zou het duren voor ik dood was, wat zou ik voelen, hoe werkte dat eigenlijk allemaal? Ik wist het niet. Ik kroop ineen en hoorde het zoemende geluid naderbij komen. Er gingen geen alarmen af, niemand had het vast nog door. Ik was bang, zo bang. De bom zou vallen en ik wist niet wat ik eraan kon doen. Ik zuchtte verlicht als de zoem ook dit keer weer overvloog. Gelukkig, niet voor ons nu. Misschien ging deze wel verder of misschien was het gewoon een vliegtuig. Gorbatsjov was mijn held, enkel omdat hij mij weer rustig liet slapen. En nog steeds als ik dat zoemende geluid hoor, dan denk ik aan dat kleine meisje dat ik ben. Bang in bed.