Hij moest wel militair zijn maar was vooral een sympathieke maar afstandelijke I.C.-verpleegkundige, een operatieassistent. Het aangeleerde begrip gewondennest tekende de ernstige situatie waarvoor we door hem werden opgeleid als “Villers” van 64-4, het jaar en kwartaal waarin we waren opgeroepen. Leidinggevenden zouden we worden bij een ziekenautocompagnie bij de parate troepen. We moesten dus alles weten over het werken in een veldhospitaal met de scherpe Kocher en de ringzaag en kromme naald en steriele draad. ‘s Avonds was het meer de vlamlengte van een scheet die een van ons in zijn nest moest laten dat ons interesseerde.
Iets verderop werden pas opgeroepen artsen opgeleid: een batterij ongeregeld tijdens de les marcheren. Het stelde ons gerust: de hospikken blijken eigenzinnige maar loyale soldaten. Dat bleek zo toen we een half jaar later de Parate Hap gingen aanvullen. Een andere wereld voor iedereen op een enorm kazerneterrein met vredelievend rivaliserende onderdelen: allerlei gespecialiseerde compagnieën van hetzelfde bataljon: Stoters, Jerrycan-sjouwers, Atjeristen en nog meer. Dat kon gelegerd zijn in Nederland – zoals in mijn geval – maar ook in Duitsland – zoals het lot was van mijn billenmaat tijdens de opleiding: degene met wie je de twee helften van een puptent deelde tijdens nachtelijke oefeningen. Later, weer burgers en vaders, zijn we tot zijn te vroege dood de beste vrienden gebleven.
Ik kreeg niet alleen een opleiding tot chauffeur van een jeep of ziekenbak – 1-tonner met 4 ligplaatsen – maar ook een cursus in Breda tot ABC-specialist; later NBC genoemd, met de N van nucleair. Ik was dus een halve operatieassistent, onderhoudsmonteur en leraar om soldaten te wijzen op hoe te handelen tijdens een atoomoorlog, chemische- of biologische aanval.
Ga daar maar aan staan! Mijn les aan de compagnie daarover gaf ik dan ook op de hei, met mooi weer. Ik liet rondom de omgeving afzetten met rood-wit lint waaraan driehoekige bordjes werden gehangen om dolende burgers te waarschuwen dat er stralingsgevaar was. In alle rust in het zonnetje vroeg ik eerst waarom iedereen gymschoenen had: niet alleen om te sporten in overal maar ook om heel hard te kunnen rennen als de bom zou vallen!!
Een demonstratie van een jeep, met twee paar heel grote stalen veren achterop om twee brancards te dragen van en naar een gewondennest, was vooral bedoeld om de nieuwste Villers af te knijpen met een ritje als “gewonden” door de glooiende heide vol kuilen.
Elk koude-oorlogsjaar, dus ook in 1965, werd onze ZiekenAutoCompagnie gevraagd om te helpen bij het vervoer van bedlegerige burgers naar de Henry Dunant, de vakantieboot van het Rode Kruis. Vanuit heel Nederland mochten we ze ophalen: van 4-hoog-achter in de Jordaan tot het hart van Vlissingen, Maastricht, Den Helder en Groningen. Ook voor dezelfde soort vakantiegangers van De Zonnebloem naar kloosters. Hoe zinvol kan je militaire dienst zijn!! Op het eind van het kalenderjaar moest nog wat benzine worden op gereden. Samen een uiterst waardevolle manier om de weg te leren kennen in Nederland. Tot op de dag van vandaag nog nuttig. Net als toen, voor als de oorlog echt zou uitbreken.
Eens reden we met een peloton ziekenbakken door Urk. Ik zag een loods waar netten werden geboet. We stopten tot een lange groene rij en ik vroeg om een paar kapotte stukken net en dobbers. We hadden immers met Oud en Nieuw een paraat weekend – zoals altijd in de Koude Oorlog om de twee weken. Een van de ziekenbakken werd ermee vol geladen en het werd een enorm gezellige jaarwisseling. De kaptein bleek dat om 03.00 uur niet te waarderen en voor de zoveelste keer had ik geen vrij weekend daarna. Mijn insubordinaire omgang met “gewone” soldaten werd niet gewaardeerd net als ander kattenkwaad in mijn diensttijd bij de Parate Hap. De dreiging van een Koude Oorlog werd immers door dienstplichtigen niet ervaren.
Wèl toen ik jaren later mee liep in een onafzienbare stroom mensen die door Den Haag schuifelden tijdens de Ban De Bom demonstratie! Nòg zie ik de prent van Opland voor mij die als logo werd gebruikt. Het was een stap te ver om de atoombom hier te herbergen.
