Zomer 1988 ging ik studeren in Utrecht. In het studentenhuis hadden we het Utrechts Nieuwsblad en daarin las ik dat de eerste McDrive was heropend, niet ver van Utrecht. Hij was dus al een tijdje open geweest in 1987 maar ook weer gesloten omdat er te veel aanloop was, en de buren hadden daarover geklaagd. Nu was het weer open. Een echte Drive-thru, dat had ik natuurlijk nog nooit gezien. Ik kende dit magische fenomeen natuurlijk alleen uit films en series, net zo als een Drive-Inn bioscoop.
Ik besloot de volgende zaterdag vanuit Utrecht naar de McDrive in Huis ter Heide te fietsen om het zelf van dichtbij te aanschouwen. Daar aangekomen stelde het niet teleur, het zag er precies zo uit als ik het van het TV en filmscherm kende. Ik stond te kijken en te wensen dat ik een auto had en geen fiets. Dan zou ik eten bestelen en betalen vanuit mijn portierraam en me heel wat wanen. Het leek toen nog zo magisch en futuristisch als de Jetsons. Maar ik had geen auto, en als student in de binnenstad van Utrecht zou ik die ook niet snel hebben wist ik.
Nergens stond een ‘verboden te fietsen’ bord, dus ik besloot met mijn fiets in de McDrive rij te gaan staan. Het was gelukkig niet zo druk en er waren ook geen Amerikaanse soldaten zover ik me kan herinneren. Ik geeft toe, het volde wat ongemakkelijk. Maar de rij aan auto’s en hun bestuurders leken het te accepteren. Er was geen sprake van klasse-discriminatie. Ook ik als fietser, met nog niet 1 PK, mocht meedoen met het fastfooffeest. Ik bestelde (ik vermoed een milkshake), betaalde (uiteraard cash in guldens) en fietste met mijn shake in de hand er vandoor.
Voor mij is de McDrive in Huis ter Heide daarom een historisch gebouw. Als ik er vandaag de dag langs rij (ik woon er niet ver vandaan) dan heb ik het gevoel dat er in die meer dan 35 jaar weinig tot niets is veranderd aan het gebouw en de opzet. Ik had het nooit zo aan de Koude Oorlog gekoppeld, maar het staat natuurlijk niet voor niets vlak bij de voormalige Amerikaanse basis.
