Mijn moeder is geboren in 1936 en heeft dus WOII als klein meisje meegemaakt. Zij groeide op met de naweeën van schaarste en de dreiging van de koude oorlog. Bij haar puilden de kasten uit van voorraden zeep, wasmiddelen en etenswaren. Bovendien had ze een koffer vol lakens ‘voor als DE BOM valt’. Dan konden wij daar als gezin met 6 personen onder gaan zitten. Ik zag het niet voor me hoe de wereld er dan uit zou zien als we onder het laken vandaan zouden zijn gekropen en zei dat als puber ook. Toch hield ze zich vast aan de geruststellende gedachte dat ze haar lakens had. We zijn inmiddels al vele jaren ouder en onlangs kwam ik op de vliering bij mijn moeder en vond weer die gevulde koffer. Ze kan er nog geen afstand van doen. Angst blijft je een leven lang achtervolgen!
