“Ik besloot mij volledig in te zetten op nucleaire beveiliging”

Geschreven door:

Johan Vlemmix

Oorlog heeft mij altijd aangegrepen. Ik werd geboren 14 jaar na de tweede wereldoorlog en hoewel alles op volle toeren in de heropbouw was, voelde ik de dreiging enorm van een mogelijke nieuwe oorlog: de “Koude Oorlog”.

ik volgde ieder kranten bericht en keek alle journaals. Ook begon ik met mijn eerste verzamelingen. Ik ging dan met veel plezier de bossen in en rondom Eindhoven om de nodige ontdekkingen te doen van militaire spullen die na de gevechten achter gebleven waren. ik vond van alles minutie, helmen, medailles, vlaggen, kleding. Alles nam ik mee. Misschien onbewust de zoektocht naar veiligheid…angst voor oorlog. Ook lag mijn interesse bij bunkers en schuilkelders niet om te spelen maar interesse in de veiligheid en hoe ze werkte.

Eenmaal bijna volwassen had ik al een goede basis opgezet in het bedrijfsleven en handelde in van alles en nog wat zo ook in vastgoed & kreeg ik per toeval een bunkers aangeboden. Precies wat ik altijd al wilde hebben. Ik begon hierna mijn eigen bunker te ontwerpen en bouwde deze ondergronds voor mijn familie. Ik bemerkte dat er veel interesse was niet alleen in mijn omgeving maar dat de angst en het verlangen naar veiligheid voor een eventuele nucleaire ramp of kernoorlog bij veel mensen speelde.

Vreemd was dat de bunkers die landelijk beschikbaar waren voor de bevolking niet meer werden onderhouden. Ze waren inmiddels gedateerd en opknappen/modernisering veel te duur voor de regering. Dit verbaasde me……hoezo ?! Er was nog geen vrede, er waren overal kernwapens en de nodige spanningen!

Ik had mij al vaak in gezet in strijd tegen de kernbom & voor de vrede. Niet in het leger want iedereen uit ’59 had geen dienstplicht. Maar nu er geen veilige bunkers zijn besloot ik mij volledig in te zetten op nucleaire beveiliging. Ik nam het initiatief en startte een studie in nucleaire straling/wapens & veiligheid in binnen en buitenland. Ik startte ook met het bouwen van bunkers voor 1 persoon t/m 12 personen. Ik gaf advies en lezingen. Ook verkocht ik luchtfilters, pompen, deuren, toiletten, water zuivering en voedsel noodpakketten je kunt t zo gek niet bedenken of ik had het op voorraad ín de nieuwste technieken van toen. Ook startte ik de “stichting nucleair museum” een informatie & educatie centrum waar iedereen met zijn of haar vragen terecht kon.

Gelukkig keerde het tij en leek de koude oorlog eindelijk voorbij, verdragen werden ondertekend en de angst voor een nucleaire aanval of ramp hield de mensen over het algemeen steeds minder bezig. Mijn werkzaamheden rondom “nucleaire protection systems” kwamen dientengevolge op een lager pitje te staan. De ontwikkeling en de producten waren schreeuwend duur en de verkopen stagneerden. Niemand leek zich nog met nucleaire dreiging bezig te houden. Hoewel mijn gevoel van de koude oorlog nooit is verdwenen!

De alertheid op nieuws en nucleaire ontwikkelingen is mij altijd blijven intrigeren. Altijd een soort van paraatheid ervaren een onderbuik gevoel. Want een ongeluk zit in een klein hoekje en nog altijd hebben vele landen de beruchte rode knop… Zo ben ik altijd blijven verzamelen, altijd op mijn hoeden. Altijd mensen blijven adviseren.

Ook voor vrede heb ik mij keer op keer ingezet onder met de vredesvlaggen. Waarbij ook de langste vredesvlag ter wereld had en hiermee actie voerde. Er was ook een “anti discriminatie munt” die ik o.a. persoonlijk uitreikte aan “Bill Clinton”. Aan alle kanten heb ik altijd geprobeerd mijn steentje bij te dragen aan een veilige samenleving voor iedereen. De koude oorlog heeft mij hierin gevormd en mij altijd bewust gemaakt van risico’s maar ook om alles uit het leven te halen, te genieten met volle teugen & op een positieve manier problemen op te lossen.

Nu ruim 40 jaar na de opening van mijn Nucleair Museum begin ik op een nieuwe locatie met een moderne en veel grotere versie van het museum, waar beleving, training en informatie aangeboden wordt aan jong en oud, particulier en zakelijk. We zetten in op moderne wetenschap, materialen en technieken van toen en nu. We maken mensen bewust  van de geschiedenis van de Koude Oorlog en hoe het allemaal zo ver heeft kunnen komen. Dat we nooit vergeten hoe belangrijk en fijn vrede is en dat veiligheid helaas nooit vanzelfsprekend is.

Nu belangrijker dan ooit om bewust en alert te zijn. Kennis te delen, zelfredzaam te zijn maar ook  samen te werken. Leren van het verleden en er alles aan doen om een veilige toekomst te behouden.

-Johan Vlemmix Ambassadeur van de stichting Cultureel Erfgoed Koude Oorlog.

Verhalen

Nederland kon dus door onze aanwezigheid rustig gaan slapen

Ik lag als dienstplichtig militair (lichting 88-4) op 60 km van de oost-Duitse grens op kazerne Langemanshoff en 16km zuidelijk lag kamp Hohne. Op beide kazernes lag een kompleet tankbataljon van 52 Leopard 2’s. Nederland kon dus door onze aanwezigheid daar rustig...

Toenadering in plaats van haat en dreiging

Het was 1981, ik was 14 en realiseerde me voor het eerst dat anderen over mijn toekomst beslisten. 'De geschiedenis leert dat ieder wapen dat ooit gemaakt is, ook is gebruikt' maakte me bang en boos. Wie zijn die mensen, die voor mij willen bepalen dat ik geen...

Seedorff

Bij een excursie (in burgerkleding)  van de Limburgse jagers (Seedorff) naar het ijzeren gordijn stonden bij een dorpje, dat dwars doormidden gesneden was door het Ijzeren gordijn, een Oostblok militair in een wachttoren met het geweer op ons gericht. ...

Scherpe munitie laden

Ik was van de lichting 62-2 en gelegerd in Natokamp Hohne. In 1963 hadden we een oefening op de Lunenberger Heide voor schietwedstrijden (Canadian Army Troffee). Op een nacht werden we gewekt en moesten we scherpe munitie laden in onze tanks en op naar de...

Bij de Koninklijke Luchtmacht Leeuwarden

Ik zat bij de Luchtmacht Beveiliging op de vliegbasis Leeuwarden van 1967 tot 1973. Regelmatig maakten wij mee dat de Alert Force (Stand by staande Starfighters) de lucht in moesten omdat Russische bommenwerpers over de Noordzee tot bij ons luchtruim kwamen. Dit...

Iedereen had een kort lontje

De meest felle herinnering is die van november 1956 toen Hongarije werd aangevallen. Ik zat aan de radio gekluisterd en heb nog de krantenartikelen over Pal Maleter. Ik zwierf door Amsterdam, zag Simon Carmiggelt een raam van de communistische boekhandel Pegasus in...

Russen tegen houden

In 1984 kreeg ik mijn oproep voor de dienstplicht lichting 84-1, opkomst bij de Amersfoort Bernard kazerne. Na 2 maanden Breda chasee kazerne en toen paraat van april 84 tot en met juni 85 kazerne Seedorf Duitsland. Wij waren de eerste lijn dat als de Russen...

Het object Arnhem

Ik ben ongeveer een jaar in functie geweest bij de Defensiehaven, van 8 april 1958 tot en met 4 juni 1959. Ik heb er een goede tijd gehad, heb daar plezierig gewerkt. Mijn functie bij het noodbruggen-ponton detachement was dienstplichtig-sergeant-schipper. Het...

Reforger

In de jaren 70 en 80 was ik vliegtuig spotter en jaarlijks of twee jaarlijks, dat weet ik niet meer, werd er een grote militaire oefening gehouden met de naam Reforger (Return of Forces to Germany) dan werden vrijwel alle vliegvelden in het westen van Nederland...

Aan het ijzeren gordijn 79/80

In periode 79/80 2 jaar de linies gehouden met blik op het oosten. Wachten op een confrontatie met het Oostblok. Oefenen voor het moment wat gelukkig nooit gekomen is. 'Hoogtepunten' waren ook confrontatie met observators van de Russen ( de zg SOXMIS ) een bezoek...

Deel je eigen verhaal

Schakel JavaScript in je browser in om dit formulier in te vullen.

Auteur gegevens

Vul hieronder je contactgegevens in, zodat de afzender van dit verhaal juist is.
Wordt niet gepubliceerd
10 cijfers
Mijn auteursnaam mag

Schrijf je verhaal

Inhoud
Klik of sleep een bestand naar dit veld om te uploaden.
Dit mag een jpg, jpeg, png of gif bestand zijn van max. 1Mb.
Locatie bij dit verhaal
Selectievakjes