Eyeopener

Geschreven door:

Els Kerstens

Het was in 1972 dat mijn man en ik in de Kampioen een artikel lazen over Polen als interessant land om eens rond te trekken. De bevolking zou heel gastvrij zijn en graag contact zoeken met mensen uit het ‘Vrije Westen’. Dat leek ons geweldig, contact met mensen die leefden in een communistisch land. Hoe zou het daar toegaan?

Met onze vouwwagen vol eten en cadeautjes passeerden we de grens tussen West- en Oost Duitsland. Dat was al meteen heel indrukwekkend. De angstige, intimiderende sfeer die uitging van de wachttorens, de zwaar bewapende militairen, de strakke gezichten en de eindeloze controles. Na een iets minder grimmige grensovergang naar Polen waren we dan toch in het land met de gastvrije mensen die contact zochten. Nou, dat viel ons behoorlijk tegen. De eerste paar dagen leverden ons niet meer op dan nieuwsgierige kinderen die wel graag kauwgom wilden hebben. Maar de vijfde dag was het dan toch raak. Aan het strand van de Oostzee lag niet ver bij ons vandaan een ouder echtpaar te zonnen. De man, die wel zag dat wij uit het Westen kwamen, schoof onze kant uit en vroeg in het Duits waar wij vandaan kwamen. Toen dat Holland bleek te zijn, wilde hij daar werkelijk alles over weten. Toen wij vertelden dat we een rondreis door Polen maakten, werden wij van harte uitgenodigd hen te bezoeken, zodra ze weer thuis waren in Bialystok, dicht bij de Russische grens.

Hoewel we het best een beetje eng vonden (waren dit soms partijmensen?) won onze het nieuwsgierigheid. Wat werden we gastvrij onthaald in hun kleine behuizing met een waterput en een poepdoos in de tuin. Die avond nam meneer ons mee de stad in. Bij een schoolgebouw stopte hij, keek om zich heen of niemand hem zou kunnen afluisteren, en fluisterde toen dat van deze school een schuilkelder gemaakt kon worden als het Westen zou aanvallen. Hè, antwoordden wij verbaasd, maar wij zijn helemaal niet van plan jullie aan te vallen; wij zijn juist bang voor jullie! En daar, op die avond, op die plek, werd het ons duidelijk: zij zijn net zo bang voor ons als wij voor hen!

Een jaar later hebben we het echtpaar tien dagen laten overkomen. Toen hebben we geleerd ons eigen land door hun ogen te zien; de kleuren, de orde op straat zonder al te veel politie, de volle schappen in de winkels, de bloemen in de tuintjes. Een mooie ervaring!

We zijn met elkaar blijven schrijven. Toen het IKV met de leus kwam ‘Help de kernwapens de wereld uit, te beginnen uit Nederland’ konden we onze ervaring van destijds in Polen omzetten in actie: het Volkspetitionnement tegen de neutronenbom en meelopen in de grote vredesdemonstraties in Amsterdam en Den Haag. Wij wisten zeker dat eenzijdige ontwapening de angst bij het Oostblok zou kunnen afbreken. Kort daarop, in 1987 zijn we met onze kinderen bij hen te gast geweest. Het was een warm weerzien voor ons en een indrukkende logeerpartij voor onze kinderen. Meneer vertelde dat hij God had gesmeekt nog één keer onze gastheer te mogen zijn. Datzelfde jaar nog is hij overleden.

En in 1989, vlak voor de Omwenteling, zijn de zoon en schoondochter met hun twee kinderen bij ons geweest. Wat snakten zij naar vrijheid zoals in ons land. Zij maakten toen al plannen om een eigen apotheek te kunnen beginnen. En dat is ze uiteindelijk ook gelukt.

We schrijven nu met de nu al derde generatie Poolse vrienden. Lang niet alles gaat goed in Polen, ook niet in Nederland.

 

Verhalen

“En dan werd het rolletje in beslag genomen”

De Defensiehaven door kinderogen Ik kan mij nog herinneren dat toen na de tweede wereld oorlog weer op de markt van Arnhem woonden, er geoefend werd met zoeklichten. Dan stonden er grote schijnwerpers op de markt opgesteld en die schenen dan de lucht in....

14 maanden van leren tot lummelen

In Juli 1986 mocht ik opkomen bij de Frederik Hendrik Kazerne om de opleiding LaRo chauffeur te volgen. Ik had al een rijbewijs terwijl andere die de opleiding vrachtwagen kregen helemaal niets hadden. De bizarre organisatie van de Landmacht. Status Quo had een...

Bij de stuw in Olst en nog wat verder

Komend uit militaire dienst, bij de Koninklijke Marine, heb ik van 18 oktober 1954 tot 1 oktober 1955 gewerkt bij de Dienst Speciale Werken van Rijkswaterstaat. Deze dienst was belast met het onderhoud en de bediening van het caisson dat het sluitstuk vormde van de...

Ik ga daar echt niet onder de grond zitten!

Ik werkte vanaf 1971 bij de Rijksluchtvaartdienst. Deze dienst was onderdeel van het Ministerie van Verkeer en Waterstaat en het ministerie gaf ook een maandblad uit. In 1984 verscheen daarin een oproep voor mensen die geïnteresseerd waren in een functie voor het...

De kameraadschap was groot

In januari 1985 kwam ik “voor mijn nummer op” in Ossendrecht. Opleiding Landroverchauffeur. Na twee maanden naar Hollandsche Rading om voor gewondenverzorger, ofwel hospik opgeleid te worden. In mei naar 103 Verkenningsbataljon in Seedorf op de Noordduitse...

Huzaar in Duitsland

In april 1963 vertrok ik op Koninginnedag met het 103e Verkenningsbataljon naar Duitsland. We werden gelegerd in kamp Bergen Hohne, het voormalige concentratiekamp Bergen Belsen. Joodse mensen hoefden trouwens niet mee als ze niet wilden. Het station bestond uit...

Atoomwapens in ‘T Harde

Ik zat bij de 425 cie.van Heutzs. Samen met de hier gelegerde Amerikaanse soldaten moesten we in 't Harde atoomwapens bewaken (die er volgens de regering niet lagen maar een publiek geheim vertelde anders). Het beheer van de wapens, nucleaire artilleriegranaten en...

Nooit enige Oostblok dreiging gemerkt

In 1980 kreeg ik mijn oproep om als dienstplichtige mijn land te dienen. Kort voor de opkomst in november, kreeg ik te horen dat ik zou worden opgeleid tot dienstplichtig onder-officier en dat mijn diensttijd met 2 maanden verlengd zou worden. Enfin, ben gegaan....

Koffie in plaats van oefenen

Omdat ik voor de marine was afgekeurd werd ik ingedeeld bij de BB. Dit was overigens niet op vrijwillige basis maar viel onder de dienstplicht. Er werd mij een grijs uniform verstrekt met een helm van het model dat men in de eerste Wereldoorlog gebruikte. Ik werd...

Mijn diensttijd bij de huzaren van boreel 1978-1980

Ik, peter sluimer , ben van lichting 78-6 en heb gediend bij 42 Zelfstandig Verkennings Eskadron van de huzaren van Boreel. Wij waren de oren en ogen van de brigade. Wij moesten opereren op de Duitse laagvlakte. Klopt wat hier veel wordt geschreven. De Russen dat...

Deel je eigen verhaal

Schakel JavaScript in je browser in om dit formulier in te vullen.

Auteur gegevens

Vul hieronder je contactgegevens in, zodat de afzender van dit verhaal juist is.
Wordt niet gepubliceerd
10 cijfers
Mijn auteursnaam mag

Schrijf je verhaal

Inhoud
Klik of sleep een bestand naar dit veld om te uploaden.
Dit mag een jpg, jpeg, png of gif bestand zijn van max. 1Mb.
Locatie bij dit verhaal
Selectievakjes