Eind jaren ‘70 bezocht ik mijn toenmalige vriend (en huidige echtgenoot sinds 40+jaar) in Canada, waar hij zijn opleiding tot jachtvlieger deed.
Mijn vader, luchtmachtmilitair, maakte zich op dat moment kennelijk nogal zorgen om de toestand in de wereld, de Russen, en om zijn dochter die naar de Canadese middle of nowhere vertrok. Hij nam contact op met de commandant van het opleidingsvliegveld met het verzoek om, mocht er iets gebeuren, mij niet te vergeten. Op mijn eerste dag in een koud Canada werd ik bij ontboden bij de basiscommandant, hij wilde weten wie die dochter dan wel niet was. Ik heb me zelden ongemakkelijker gevoeld en eigenlijk schaamde ik me dood voor mijn vader. Natuurlijk gebeurde er niks, zoals ik hem voor vertrek wel 100 x verzekerd had. En die basiscommandant zag ik natuurlijk nooit meer.
Een paar jaar later woonden we ongeveer op een militair vliegveld in het oosten van het land. De F-5’s kwamen dagelijks over ons huis, ik heb me altijd gerealiseerd dat het de “ sound of freedom” was. En dat de actie van mijn vader voortkwam uit zorgen om de toestand in de wereld en de onzekerheid daarover. Maar eigenlijk wilde ik er maar liever niet meer aan denken…. Nu realiseer ik me dat hij me wilde beschermen en ben ik trots op hem.
