Rond je 19 verjaardag kreeg je een oproep om gekeurd te worden voor militaire dienst. Je diende dan te verschijnen op een keuringsplaats, meestal een kazerne. Daar maakte je voor het eerst mee wat militair zijn inhield. Een strenge soldaat aan de poort, nog strengere soldaten met sterren en balken binnen in de wachtruimte en dan de keuring. Enfin, ik werd goedgekeurd en de volgende vraag was, waar wil je dienen. Het gebruikelijke antwoord, bij de verlofgangers, was niet zo origineel. Ik durfde dat ook niet uit te spreken. Mijn voorkeur ging uit naar de luchtmacht. Dat leek me wel iets. Ondanks dat je 21 maanden moest dienen, ging mijn voorkeur hier naar uit. Je hoefde geen “zandhaas” te zijn. En vliegen leek me wel wat. Ook mijn lengte speelde mee, ze konden niet zo veel met kleine mannetjes. In januari 1963 moest ik opkomen in Nijmegen. Het was echt winter, er lag sneeuw , het was koud, maar op de kazerne was een echte ijsbaan. Hier bij het LIMOS werden we opgeleid tot echte soldaten. Ook de vijand was bekend, dat waren de Russen,en hun bondgenoten, die van de overkant van het ijzeren gordijn. Dat daar ook jonge mannen werden opgeroepen voor de dienstplicht was mij bekend. Maar ik kon er met de beste wil van de wereld en met de nodige fantasie geen vijand in zien. Zij hadden mij niks gedaan en ik ook niet aan hun. Raar eigenlijk. Maar we moesten wel, ze waren de “verkeerden “en wij de “ goeien “ . Vreemd eigenlijk. We kregen een militaire opleiding, maar omdat het zo streng winter was betekende dat voornamelijk in een klaslokaal zitten en luisteren. Natuurlijk eerst de rangordes van het Nederlandse leger. Welke wapens er waren, hoe je die moest onderhouden en schoonmaken. Allerlei zaken. Ook werd een uitleg gegeven hoe een en ander geografisch in elkaar zat, waar Rusland begon enz. Ook leerden we welke vliegtuigen ze hadden, die moesten we wel leren herkennen. En ook onze eigen vliegtuigen, ook dat moesten we weten. Een keer zijn we op oefening geweest, maar het was zo koud dat de helft van ons peloton ziek was en het bed “ strozak” moest houden. De andere helft van het peloton was bezig met ziekenverzorging. Als de Russen dat geweten hadden hoe ons deel van het leger er bij lag……. Halverwege de opleiding werd ik vrijwillig ingedeeld bij het Spookpeloton van de luchtmacht. Dit peloton trad op bij allerlei festiviteiten van de Luchtmacht. Wij deden tijdens een taptoe een 20 minuten durende show in geweerexercitie . Erg spectaculair. Zo spectaculair dat de Russen zich niet lieten zien.
En toen , op 22 november , we stonden klaar om naar huis te gaan op weekendverlof, kwam het bericht dat President Kennedy in Dallas was doodgeschoten. Grote paniek op de kazerne in Nijmegen, alle verloven werden ingetrokken . Is dit het moment dat er internationaal iets gaat beginnen. Wij wisten het niet en eigenlijk wist niemand het. Waarom moesten we blijven? Waarvoor? Wapens waren er niet, ja ons oud exercitiegeweer, dat was er , met losse flodders. En een flinke bajonet. De soldaten aan de poort hadden de helm op , en een rode band om de arm. “ Wacht “ stond er op. Dat zal zeker indruk hebben gemaakt. Er gebeurde verder die dag niks bijzonders en het weekendverlof werd verplaatst naar zaterdag. Toch realiseerde ik mij op dat moment dat er echt wel wat aan de hand was in de wereld. Ondanks dat de afstand tot Rusland erg ver was, wist ik ook dat met de moderne middelen, vliegtuigen, de afstand snel te overbruggen was. De dreiging voelde je wel, maar je kon niet meer dien als je plicht. Toen ik naderhand op vliegbasis Eindhoven terecht kwam in het technisch squadron, alwaar ik een kantine functie had, voelde ik de dreiging nog meer. Maar onze commandant zei tegen mij, ook in de oorlog moet er koffie zijn. En na mijn periode ben ik gewoon afgezwaaid zoals dat zo mooi heette.
