Tijdens de Koude Oorlog lag de coördinatie van de civiele verdediging eerst bij het ministerie van Algemene Zaken, om daarna over te gaan naar het ministerie van Binnenlandse Zaken. De Staf voor de Civiele Verdediging (SCV) was het uitvoerend orgaan tot het in 1989 door de verminderde dreiging van het toenmalige Warschau Pact werd opgeheven. Er bestaat een hardnekkig misverstand dat de taken op dit gebied grotendeels werden beheersd door de BB (Bescherming Bevolking), ressorterend onder Binnenlandse Zaken. Het tegendeel is waar. Alle ministeries hadden een eigen taak om zich voor te bereiden op perioden van oplopende internationale spanning en/of oorlog. Civiel-militaire samenwerking speelde daarbij een belangrijke rol, zoals de ondersteuning van civiele schepen en vliegtuigen ter ondersteuning van militaire versterkingen vanuit de VS. Behalve logistieke ondersteuning ging het ook om bijv. beveilgde verbindingen en een civiele sleutepuntenlijst en ook deelname aan jaarlijkse papieren NAVO-oefeningen op bestuurlijk niveau. Er bestond een zogeheten civiel synchronisatie schema dat in de pas liep met de alarmfasen van de NAVO. Ik was lange tijd Chef van de SCV en Nederlandse vertegenwoordiger in het NATO Civil Emergency Planning Committee. Wie hierover beleidsmatig meer wil weten, raad ik aan de diverse Regeringsnota’s Civiele Verdediging te lezen. Het is jammer dat de media veel aandacht aan de BB (in de ook toen al onwaarschijnlijke oorlogsfase) schenken en veel minder op de fase van de bijdrage van civiele verdeding aan internationale crisisbeheersing, zoals het veiligstellen van grondstoffen of voorbereidingen op bijv. grootschalige evacuaties.