Brezjnev en Fred Oster

Geschreven door:

Jacob-Jan Esmeijer

In de jaren ‘80 woonde ik met mijn ouders en mijn zus in Schiedam. In een flat. Hier deelde ik het kamertje met mijn zus. En elke avond als ik naar bed ging, keek ik naar buiten en was ik bang dat ik kruisraketten voorbij zou zien vliegen. In die jaren ’80 was het koud in de Koude Oorlog. De discussie of er in Woensdrecht eventueel kernraketten moesten komen… De kop op de voorkant van het AD (“Ja, mits 48”) sloeg in als een bom en haalde mijn joy of life geregeld weg.

Voor een twaalfjarig, ietwat overgevoelig mannetje waren dit misselijkmakende tijden. Mijn buik draaide zich menigmaal om. Waar vriendjes mogelijk meer aan ‘het leven’ waren en tegen een voetbal schopten, was ik in doemgedachten verzonken.

Maar gelukkig had ik een afspraak met de leider van het Rode Plein. Het was ons geheimpje. Een afspraak in het geniep tussen Leonid Brezjnev en Jacob-Jan Esmeijer. Een persoonlijke band zonder ook maar te weten waar hij woonde, wat hij at en wat zijn favoriete voetbalclub was. Als ik ergens in de krant zou lezen dat ‘overmorgen’ Sparta zou voetballen of ‘volgende week’ de prijs van een liter benzine omhoog zou gaan, beloofde Brezjnev mij plechtig niet overmorgen of die week erop de rode knop te drukken en rakketten op het westen af te vuren. Dat was ons akkoordje. Een man een man, een woord een woord.

De Wiekentkwis onder leiding van Fred Oster was een succesvol TV-programma. Die dag keek ik op het zwart-witte scherm van mijn ouders in hun slaapkamer. Volgens mij zaten ze zelf in de woonkamer met wat vrienden. Omdat de kamer blauw stond – roken was toen heel normaal – zocht ik mijn heil dus op hun tweepersoonsbed, kijkend naar al het spannende wat de Wiekentkwis wekelijks met zich meebracht. Met een fles Raak-sinas vlogen de minuten van de show voorbij. Het was de laatste van het seizoen, en ze hadden goed uitgepakt. En toen sprak Oster de memorabele woorden: “Dit was de laatste aflevering van dit seizoen, bedankt voor het kijken. We zijn na de zomerstop weer terug… tot over twee maanden!”. Een mogelijke kernoorlog werd op deze manier door Leonid en mij met ten minste 60 dagen uitgesteld.

Na de flat verhuisden we naar Overschie en werd er in ’83 een demonstratie op straat gehouden. Leonid was zijn pinky promise nog steeds nagekomen, maar de doodsmaskers, fakkels en de bekende ‘stop de neutronenbom’-pamfletten en -posters die de demonstranten met zich meedroegen tijdens hun vredesmarsen hebben een litteken op mijn netvlies achtergelaten.

Verhalen

Een paar dagen na mijn eindexamen

Begin juli 1954 moest ik me melden in Nijmegen. Ik dacht helikopterpiloot te worden. Daarom dacht ik de Koninklijke Luchtmacht zit op mij te wachten. Niet dus. Infanterie-opleiding rond Nijmegen, schuttersputjes graven, gamellen schoonmaken na de maaltijden in de...

De belevingen van een marinier

Gouden Leeuw Verhaaltje uit "De belevingen van een marinier" Gedurende mijn tijd bij het Korps Mariniers van 1980-1984 ben ik een tijdje chauffeur 'kopstukken' geweest. Ik was geplaatst in Marine Kazerne Den Haag ofwel MKDG. Het was een mooie tijd. Ik had een gele...

De Koude Oorlog herbeleven; van toen naar nu.

Mijn diensttijd was bij de Koninklijke Luchtvaart, van 1975 tot in 1977. Uiteindelijk gewond uit de dienst gegaan. Tijdens een drukke burgercarriere in 2000 volledig overspannen geraakt. Als therapie ben ik me o.a. gaan bezig houden met de erkenning van de Koude...

Nare tijd in Seedorf: lichting 84-5

Bij deze een vervolg op mijn vorig stuk over mijn diensttijd van de lichting 84-5. Zoals al eerder vermeld hadden we een kapitein van Loon in Seedorf die ik gigantisch heb lopen kloten tijdens mijn diensttijd. Dat ik nooit bevorderd ben was ook nooit mijn...

Helmut het spook

In 1980 kon je geconfronteerd worden met Helmut. Helmut was een gesneuvelde Duitse soldaat die op de vliegbasis doodgeschoten was. Je kon hem tegenkomen als je op patrouille was. Hij rammelde met zijn kettingen en kwam van een heuvel op je afgerend. Ik heb hem...

Wat een waardeloze diensttijd

Ik moest verplicht opkomen in de lichting 84-5 bij de 42 pantserinfanterie Limburgse jagers. Na 4 maanden een vervelende tijd te hebben gehad in Oirschot, waar de opleiding plaatsvond met dank aan sgt Reids, moesten wij de laatste 10 maanden naar Seedorf. De...

Technische Specialisten in Koude Oorlog 1975 opleiding

In 1975 kwam ik op als Technisch Specialist Haarlem Ripperda Kazerne Haarlem. Ik had getekend voor 4 jaar bij de Koninklijke Landmacht. Opleiding in Haarlem 2 maanden militairen vorming, 2 maanden rijopleiding, 2 maanden kaderopleiding, In 1975 Haarlem rolde de...

Vluchtschepen

In de veerhaven van Numansdorp hebben tijdens de Koude Oorlog een tweetal schepen paraat gelegen om te vluchten vanuit Nederland ten tijde van een mogelijke inval (Er was toen nog een open verbinding naar zee). Dit waren de schepen Willem 1 en Willem 2, later zijn...

Seedorf 1965-1966

Allereerst mijn dienstplichtige militaire loopbaan: Juni-juli 1965: 4e depot infanterie Maastricht basistraining Augustus-september 1965: rijopleiding tot motorordonnans in Venlo. Motor: Matchless 350 cc, bouwjaar 1949. 30 september 1965 – 10 november 1966:...

Deel je eigen verhaal

Schakel JavaScript in je browser in om dit formulier in te vullen.

Auteur gegevens

Vul hieronder je contactgegevens in, zodat de afzender van dit verhaal juist is.
Wordt niet gepubliceerd
10 cijfers
Mijn auteursnaam mag

Schrijf je verhaal

Inhoud
Klik of sleep een bestand naar dit veld om te uploaden.
Dit mag een jpg, jpeg, png of gif bestand zijn van max. 1Mb.
Locatie bij dit verhaal
Selectievakjes