Er zijn maar weinig dagen, van een halve eeuw geleden, die ik me herinner als de dag van gisteren.
Één van die dagen is 5 september 1972. Die middag zat ik op wachttoren 2 van de LA van het 1e GGW, 120 squadron te Borgholzhausen.
Op die dag vond het verschrikkelijke gijzelingsdrama op de olympische spelen in Munchen plaats. Vanaf het moment dat dit bekend werd ging alles zwaar op slot. De bezetting van alle wachttorens moest elke 5 minuten melden of er wel of geen bijzonderheden waren. Ik herinner me nog dat de spanning bij de Amerikanen enorm hoog werd, zo hoog zelfs dat een Amerikaanse militair in het wilde weg begon te schieten. Betreffende militair kreeg, omdat hij zo graag wilde schieten, een enkele reis Vietnam.
De verhoogde spanning was niet alleen bij de Amerikanen merkbaar maar ook duidelijk bij de Nederlandse LB ers.
Tijdens een dienst van mij was er een collega die het allemaal te veel werd en volledig doordraaide. Tijdens een dienst kreeg hij het voor elkaar om toren 2 volledig, tot de bodem, af te breken. De boven kant was volledig weg. Ik herinner me ook nog dat ik een paar uur lang door de marechaussee ben verhoord over deze gebeurtenis.
Wellicht zijn er nog mensen in deze groep die zich deze periode ook nog herinneren kunnen. Deze herinnering aan Borgholzhausen is niet mijn mooiste herinnering. Maar er zijn ook heel veel momenten geweest waar ik, na een halve eeuw, nog altijd met plezier aan terug denk en ook nooit had willen missen.
