Ik ben geboren in Den Haag als nakomertje in 1974 en als zoon van een vader die begin jaren zestig in NAVO-verband gedetacheerd is geweest in Berlijn toen de Muur werd gebouwd. Ik ben opgegroeid met de dreiging van de koude oorlog. Thuis werd er veel geluisterd naar muziek als de Bom van Doe Maar, Forever Young van Alphaville en Dancing With Tears In My Eyes van Utravox en werd er gekeken naar films als the Day After en Threads. Er lagen boeken op tafel als De Laatste Oever van Neville Shute. Zware kost voor een nieuwsgierig jochie van die leeftijd. Ik weet nog dat het maandelijks testen van het luchtalarm me de rillingen langs m’n rug liet lopen en ik heb nog steeds angst voor nucleaire oorlog.
De dreiging die er toen was en nu weer actueel is, is voor mij nooit weggegaan. In 1983 ben ik door m’n ouders, broer en zus meegenomen en hebben we, samen met een half miljoen andere mensen, meegelopen naar het Malieveld in de grote antikernwapendemonstratie in Den Haag. Ik droeg daarbij een spandoek met daarop de tekst ‘Oost West Doe Je Best Alle Twee Weg Ermee!’ en ik herinner me de leus ‘Beter Een Raket In De Tuin Dan Een Rus In De Keuken’ om de plaatsing van Amerikaanse kernwapens in Europa te rechtvaardigen. Natuurlijk lagen onze interesses breder dan alleen de Bom en de Koude Oorlog maar het heeft me wel mede gevormd. Uiteindelijk ontdooiden de ijzige betrekkingen tussen de VS en De Sovjet-Unie, viel de muur en brak daarmee een nieuwe, meer hoopvolle, periode aan. Dat was toen en de dreiging van nu is misschien nog wel groter dan deze ooit is geweest. De huidige dreiging doet me ook veel terugdenken aan m’n jeugd in de jaren tachtig en het voelt goed dit te delen.
