Mijn broer wist het meteen, zoals hij altijd alles meteen wist. Er was een McDrive, zoals in de film uit Amerika. En daar reed je doorheen en je deed je bestelling bij een luidspreker met box. Dit moesten wij echt en wel direct gaan doen. Mijn vader, altijd wel in voor een avontuur, laadde ons allemaal in. Met 6 personen in onze net verkregen Mitshibishi L300, dat eerste model met platte neus, hip beige. 3 op de voorbank en 3 op de achterbank. We waren er in een kwartier en vonden de luidspreker met box. Gillend riepen we allemaal mijn vader toe wat we wellicht wilden, iets met een hamburger, franse patat en cola. Meer was er toen nog niet, in mijn beleving. Mijn vader kroop zo’n beetje uit het raam de luidspreker in en hevig articulerend schreeuwde hij onze bestelling. “Kunt u dat herhalen”. Nog harder schreeuwen en wij erbij roepend hoe hij dit moest verbeteren zodat de mevrouw in de box het wel zou begrijpen. Tot drie keer toe. “Rijdt u maar even naar het eerste raam, meneer” Nog altijd vraag ik me af of mijn vader zich opgelaten voelde dat hij de nieuwe tijd niet kon duidelijk maken wat hij wilde zeggen. Of dat hij het direct vergat met de patat.
“En dan werd het rolletje in beslag genomen”
De Defensiehaven door kinderogen Ik kan mij nog herinneren dat toen na de tweede wereld oorlog weer op de markt van Arnhem woonden, er geoefend werd met zoeklichten. Dan stonden er grote schijnwerpers op de markt opgesteld en die schenen dan de lucht in....
