Als de bom valt

Geschreven door:

Vissers

Tijdens de Koude Oorlog zat ik op de middelbare school. Er werd veel gesproken over “als de bom valt” en hoe je kan overleven. In elk geval nooit in het licht kijken, jezelf in een greppel gooien of beschermen achter een gebouw voor als de schokgolf komt.

Mijn school was in de stad, terwijl ik in een dorp woonde. Met de fiets moest ik in alle vroegte naar het station, waar jarenlang om 07:55 mijn trein naar de stad vertrok. 20 Minuten in de trein, daarna nog 15 minuten lopen. Elke keer dat ik van huis wegging, hield ik er rekening mee dat in de loop van de dag wel eens oorlog zou kunnen uitbreken.

De Afcent (Commando Hoofdkwartier van de NAVO) was na het sluiten van de steenkoolmijn Hendrik op hun terrein gestationeerd. Vanwege de diepe tunnels waar ze zich tijdens een aanval konden terugtrekken was dat natuurlijk een ideale plek. Bovendien kon het terrein nooit onder water lopen, omdat het vrij hoog ligt. Dit terrein was vlak in de buurt van mijn ouderlijk huis, dus als de eerste bom viel, dan was het daar. Na een aanval zou een nucleaire winter kunnen ontstaan. Iedere dag had ik in mijn schooltas winterhandschoenen en een sjaal. Voor het geval dat…

Toen mijn middelbare school ten einde liep, zou ik in dienst moeten. Heel sneaky werd ik uitgehoord wat mijn interesses waren en uiteindelijk werd ik ingedeeld bij de marine, afdeling radio communicatie. Ik had echter helemaal geen zin om in een soort van Donald Duck pakje met 1000 man op een schip te zitten en mezelf in flarden te laten schieten of te verdrinken bij een aanval.

Andere klasgenoten hadden geluk. Hun vader had een eigen bedrijf en mijn klasgenoten werden onmisbaar geacht voor dat bedrijf. Ik had dat geluk niet. Mijn vader werkte gewoon bij NS op een verkeersleidingpost. Hij had WOII vol meegemaakt en zijn verhalen deden mij telkens huiveren. Ik moest dus iets vinden om niet in dienst te hoeven. Huwelijk was geen optie. Ik zat onder de puisten, was lelijk en geen meisje keek naar me om.

Dan maar de laatste optie. Inschrijven op de Hogere Zeevaartschool van Radio Holland in Amsterdam. Officiersopleiding volgen en vervolgens op koopvaardijschepen de wereld rondvaren. Aan boord een ruime eigen hut, eigen douche en toilet, zeer vriendelijke Indonesische bemanning en goed eten. Dat leek me toch een beter alternatief dan de marine. Met veel plezier heb ik talloze avonturen gehad en jarenlang gevaren. Ook in Oost Europa geweest en ik heb met eigen ogen mogen zien hoe groot de ellende daar was en in welke armoede de mensen leefden.

Uiteindelijk werd tóch een vrouw verliefd op me en we trouwden. Zodoende hoefde ik niet in dienst. We gingen wonen in een dorp vlak bij de Duitse grens. Elke paar minuten kwamen zeer laag straaljagers over, want we woonden precies in het verlengde van de startbaan. De straaljagers zijn inmiddels verdwenen, maar vervangen door trainingsvluchten van grote AWACS die druk in de weer zijn i.v.m. de oorlog in de Oekraïne.

De oorlogstaal van Europa ben ik helemaal zat en heb besloten begin 2024 te verhuizen naar een eiland in de Carrib. Geen Nederlands, Engels of Amerikaans eiland. Helemaal weg van de “geciviliseerde” wereld en terug naar de natuur en het eenvoudige leven.

Verhalen

“En dan werd het rolletje in beslag genomen”

De Defensiehaven door kinderogen Ik kan mij nog herinneren dat toen na de tweede wereld oorlog weer op de markt van Arnhem woonden, er geoefend werd met zoeklichten. Dan stonden er grote schijnwerpers op de markt opgesteld en die schenen dan de lucht in....

14 maanden van leren tot lummelen

In Juli 1986 mocht ik opkomen bij de Frederik Hendrik Kazerne om de opleiding LaRo chauffeur te volgen. Ik had al een rijbewijs terwijl andere die de opleiding vrachtwagen kregen helemaal niets hadden. De bizarre organisatie van de Landmacht. Status Quo had een...

Bij de stuw in Olst en nog wat verder

Komend uit militaire dienst, bij de Koninklijke Marine, heb ik van 18 oktober 1954 tot 1 oktober 1955 gewerkt bij de Dienst Speciale Werken van Rijkswaterstaat. Deze dienst was belast met het onderhoud en de bediening van het caisson dat het sluitstuk vormde van de...

Ik ga daar echt niet onder de grond zitten!

Ik werkte vanaf 1971 bij de Rijksluchtvaartdienst. Deze dienst was onderdeel van het Ministerie van Verkeer en Waterstaat en het ministerie gaf ook een maandblad uit. In 1984 verscheen daarin een oproep voor mensen die geïnteresseerd waren in een functie voor het...

De kameraadschap was groot

In januari 1985 kwam ik “voor mijn nummer op” in Ossendrecht. Opleiding Landroverchauffeur. Na twee maanden naar Hollandsche Rading om voor gewondenverzorger, ofwel hospik opgeleid te worden. In mei naar 103 Verkenningsbataljon in Seedorf op de Noordduitse...

Huzaar in Duitsland

In april 1963 vertrok ik op Koninginnedag met het 103e Verkenningsbataljon naar Duitsland. We werden gelegerd in kamp Bergen Hohne, het voormalige concentratiekamp Bergen Belsen. Joodse mensen hoefden trouwens niet mee als ze niet wilden. Het station bestond uit...

Atoomwapens in ‘T Harde

Ik zat bij de 425 cie.van Heutzs. Samen met de hier gelegerde Amerikaanse soldaten moesten we in 't Harde atoomwapens bewaken (die er volgens de regering niet lagen maar een publiek geheim vertelde anders). Het beheer van de wapens, nucleaire artilleriegranaten en...

Nooit enige Oostblok dreiging gemerkt

In 1980 kreeg ik mijn oproep om als dienstplichtige mijn land te dienen. Kort voor de opkomst in november, kreeg ik te horen dat ik zou worden opgeleid tot dienstplichtig onder-officier en dat mijn diensttijd met 2 maanden verlengd zou worden. Enfin, ben gegaan....

Koffie in plaats van oefenen

Omdat ik voor de marine was afgekeurd werd ik ingedeeld bij de BB. Dit was overigens niet op vrijwillige basis maar viel onder de dienstplicht. Er werd mij een grijs uniform verstrekt met een helm van het model dat men in de eerste Wereldoorlog gebruikte. Ik werd...

Mijn diensttijd bij de huzaren van boreel 1978-1980

Ik, peter sluimer , ben van lichting 78-6 en heb gediend bij 42 Zelfstandig Verkennings Eskadron van de huzaren van Boreel. Wij waren de oren en ogen van de brigade. Wij moesten opereren op de Duitse laagvlakte. Klopt wat hier veel wordt geschreven. De Russen dat...

Deel je eigen verhaal

Schakel JavaScript in je browser in om dit formulier in te vullen.

Auteur gegevens

Vul hieronder je contactgegevens in, zodat de afzender van dit verhaal juist is.
Wordt niet gepubliceerd
10 cijfers
Mijn auteursnaam mag

Schrijf je verhaal

Inhoud
Klik of sleep een bestand naar dit veld om te uploaden.
Dit mag een jpg, jpeg, png of gif bestand zijn van max. 1Mb.
Locatie bij dit verhaal
Selectievakjes