Als 17-jarige kwam ik vrijwillig vervroegd op. Gekeurd in december, opgekomen in maart.
Na de basisopleiding in Nijmegen meteen door naar vliegbasis Twenthe voor een verkorte opleiding tot H-LAN, hulplanceerder.
Ik was te jong om mijn rijbewijs te mogen halen en uit medelijden mocht ik het speciale rijbewijs halen voor de Loader, een rupsvoertuig waarmee de raketten op een installatie kon worden geplaatst of worden verwijderd.
Op mijn 18e verjaardag werden we op de bus gezet naar Duitsland, om de NAVO te verdedigen tegen lichtaanvallen.
Wonen en werken in Duitsland, collega’s werden vrienden. Broederschap.
In je vrije tijd afreizen naar de Oostduitse grens, bewakers spotten en als ze ons bekeken met hun verrekijkers, vriendelijk groeten. En nog veel meer leuke dingen doen met elkaar.
Er werd veel, heel veel geoefend, zowel op de site als op locaties. Wachtlopen met wachtwoorden. En als dan een Amerikaan, Duitser of Belg het wachtwoord niet wist, tot grote ergernis van de kapitein, hem gevangen nemen.
Na een jaar zwaaide ik af, alhoewel ik graag gebleven was. De eerste bezuinigingen deden zijn intrede en tot en met de dag van vandaag werd en wordt onze Krijgsmacht helemaal uitgekleed. Maar, het was een mooie tijd en alle voordelen van plaatsing in het buitenland maakte het ook weer plezierig. Afgezwaaid, DEMOB party en voor de laatste keer met de trein naar huis.
