Na twee maanden opleiding tot chauffeur 3-tonner eind 1978, was het kiezen tussen het ‘warme’ conflict uitvechten in Libanon of de ‘koude’ oorlog uitzitten in Seedorf, Duitsland.  Snel voegde ik me bij het groeiende rijtje Seedorfkandidaten. De sergeant majoor vond het na mij wel genoeg en deelde de rest van de aarzelende dienstplichtigen uit mijn peloton in bij ‘bestemming Libanon’.
Wij waren opgelucht, noord Duitsland was tenminste goed bereikbaar en ‘warm’ zal die oorlog met de Sovjet Unie toch nooit worden. Dat was de consensus, misschien niet bij het kader, maar de dienstplichtigen maakten zich geen zorgen. Parate Troepen klonk gevaarlijker dan het was…want, paraat waarvoor? Een kernraket maakt geen onderscheid tussen burgers en soldaten.

Als bijna de enige uit mijn anti-autoritaire, pacifistische, kunstminnende en sociale academiesokkendragende vriendenkring had ik, zoals zij zeiden, gekozen voor het geweld en de vernietiging door me niet met een S5 (psychische ongeschiktheid) af te laten keuren voor de dienstplicht. Meer dan 40 jaar heb ik op feestjes en partijen de S5 verhalen aangehoord en was, toegegeven, jaloers op de bewondering die deze mannen ontvingen van hun gehoor. Zij hadden zich toch maar mooi verzet tegen het fascistisch instituut, het leger…zij waren zo slim en handig geweest zich te onttrekken aan die anderhalf jaar vrijheidsberoving door de dienstplicht.

Wat kon ik daar aan toevoegen? Hoe kon ik dat overtreffen? Misschien met verhalen over nachtelijke rondes wachtlopen bij het NATO munitie-depot in de barre winter van 1979? Een eindeloze donkere strook van ca 3 meter breed tussen rollen prikkeldraad om het gigantische distopische spookterrein. Nerveus je UZI op een konijn richten? Want dat waren de enige indringers.

De echte communisten hielden zich stil in 1979…de Warschau Pact waarnemers mochten in speciaal gemerkte wagens rondrijden tijdens de grote oefeningen in Duitsland. Of juist niet..het was onduidelijk want zodra we een dergelijk voertuig zagen moest dat met de grootste urgentie worden gerapporteerd.

Een jaar lang, tot januari 1980, was de NATO (kazerne Seedorf) mijn huisbaas. Getuige de foto van het prachtige tegeltableau aan het einde van de gang waartegen ik een dramatische pose had aangenomen.

Het werd echt warm op de dag dat ik met een vrachtwagen vol artilleriegranaten klem kwam te zitten in een kleine bosbrand. Overal hoorde ik “rijden rijden rijden !!” ..in het leger roep je alles drie keer als het menens is. De 3tonner zat vast..we reden niet, het vuur passeerde ons op een paar meter, laconiek keken we vanuit de cabine het brandje na, mijn bijrijder en ik. Jong dus vrijwel onaantastbaar en zo gelukkig met onze koude oorlog.